Back to the future?

21.10.2015. Właściwie to zwyczajna data, dzień jak co dzień. Ale jest jeden drobny szczegół, który czyni go wyjątkowym. Cofnijmy się teraz do roku 1989. Oryginalne i kolorowe ubrania, duże telefony komórkowe, a na ekranach kin druga część trylogii Powrót do przyszłości. Właśnie ta ostatnia rzecz czyni ten dzień innym, niż wszystkie. Dlaczego?

Dla tych, którzy nie oglądali żadnej części z tej serii, w skrócie powiem, że opowiada ona o chłopaku imieniem Marty oraz lekko szalonym doktorze Brownie, którzy eksperymentują z podróżami w czasie. Cała akcja filmu dzieje się pod koniec lat '80 do momentu, kiedy bohaterowie przenoszą się do przyszłości, dokładnie do 21 października 2015 roku. To, jak nasze czasy zostały przedstawione w filmie odbiegają dość mocno od rzeczywistości. Wielofunkcyjne gogle, drony zajmujące się domowymi obowiązkami, samosznurujące się buty, a nawet latająca deskorolka to nie są rzeczy, które widzimy codziennie na ulicy. Ogólnie według twórców filmu, nasz świat wygląda tak, jak na poniższym obrazku.

W sumie to całkiem zabawne, jak moglibyśmy żyć, gdyby to, co zostało ukazane w filmie stało się na prawdę. Wydaje mi się, że nasze życie byłoby w pewnym stopniu ciekawsze i może też weselsze. Producenci mimo tych wymyślnych wynalazków nie wpadli w ogóle na pomysł dotykowych telefonów lub innych przedmiotów, z których korzystamy właściwie każdego dnia. 

Zastanawiam się teraz, jak muszą się czuć osoby, które pracowały przy filmie, zwłaszcza aktorzy. Ciekawi mnie, czy oni również tak sobie wyobrażali ten dzień i czy są rozczarowane tym, że rzeczywistość tak się różni od wizji z lat osiemdziesiątych.

 A co Wy sądzicie na ten temat? Oglądaliście kiedyś ten film? Śmiało piszcie w komentarzach, chętnie poczytam :) Poza tym jak tam u Was? jeśli o mnie chodzi, to tak trochę ostatnio umieram. Wracam ze szkoły koło 17:00, jem, robię lekcje, nawet nie wysilam się, żeby zrobić je przy biurku tylko pakuję się z tym wszystkim do łóżka, koło 19:00 zasypiam na jakąś godzinę, a potem uczę się jakoś do 23:00, to będzie cud, jeżeli dożyję do weekendu. Przez ten ogrom nauki zaniedbuję właściwie wszystko, od jedzenia po blog i jest mi z tym okropnie. Mam nadzieję, że uda mi się jakoś lepiej zorganizować czas i wpadać tu częściej niż raz w tygodniu. Na koniec zostawiam Was ze zdjęciami zrobionymi w opuszczonym sanatorium w Gdyni, moim zdaniem to niesamowite miejsce. Od razu przepraszam za jakość, ale zdjęcia były robione telefonem. Do następnego razu kochani xx